Conflict op het werk

Je hebt je collega's meestal niet voor het uitkiezen. Toch breng je doorgaans meer tijd met ze door dan met je partner, kinderen of beste vrienden. In het beste geval kun je het uitstekend met elkaar vinden, heb je plezier, werk je fijn samen, deel je lief en leed en ga je zo nu en dan samen de kroeg in. In het slechtste geval kun je elkaar niet luchten of zien, maar zul je het ermee moeten doen. En alles wat daartussen in zit.

In alle gevallen wordt van je verwacht dat je samenwerkt en taken tot een goed einde brengt. Dat vindt de werkgever wel zo prettig. Die heb je overigens ook meestal niet uitgekozen.

De hele dag doorbrengen met mensen die ook maar min of meer toevallig in jouw aura terecht zijn gekomen en dan ook nog de druk voelen om samen tot een bevredigende prestatie te komen: ga er maar aan staan. Geen wonder dat het nu en dan wel eens mis gaat. Een conflict is zo geboren.

Nu is een conflict helemaal niet zo erg. Je kunt van opvatting verschillen. Verwachtingen hebben die niet uitkomen. Of diezelfde verwachtingen wekken. Teleurgesteld zijn in de ander. Elkaar zo nu en dan irriteren. Zaken bagatelliseren. Niet luisteren, dan wel teveel praten. Niets menselijks is ons vreemd, zeker niet wanneer we ons realiseren dat we ook maar op kunstmatige wijze ooit bij elkaar zijn gezet omdat we nu eenmaal toevallig bij hetzelfde bedrijf werken.

Niks aan de hand met conflicten dus, zolang ze er maar mogen zijn en er de ruimte is om ze bespreekbaar te maken. Want een conflict dat er mag zijn kan het beste in collega's naar boven halen: begrip, inzicht, empathie, aanpassingsbereidheid, oplossend vermogen. Daar wordt de collegialiteit beter van, de sfeer beter van, de prestatie beter van. Een conflict dat er niet mag zijn, dat is pas een probleem. Dat ettert en zweert, doet zeer, infecteert, maakt ziek en leidt tot niets (dan ellende).

Mediation is niets anders dan de veilige ruimte scheppen die een conflict nodig heeft om erkend te worden.